Dv4 --> Dv5

Soms denk ik wel eens dat ik een kind wilde om al die spannende gebeurtenissen die mijn jongste jaren kleur gaven opnieuw te beleven. Door de ogen van mijn dochter ervaar ik weer een beetje hoe het voelde om 's ochtends de trap af te sluipen om te kijken of er een cadeautje in mijn schoen zat. Op 11 november bekijk ik met een heerlijk gevoel van nostalgie de buit die binnengeharkt is met de lampionnentocht en ineens wil ik in december weer een kerstboom. Een grote, met veel ballen. Maar het absolute hoogtepunt in een kinderjaar is toch wel De Verjaardag. Gisteren werd de dame vijf en stiekem verjaarde ik een beetje met haar mee.

Dv4 werd Dv5 en dat was een grote gebeurtenis in haar kleuterbestaan. Het begon afgelopen vrijdag al. Ze mocht trakteren op school en had besloten dat je dan al "een beetje jarig" bent. Bij een beetje jarig zijn hoort ook al een klein pakket aan privileges. Zo mag je als je een beetje jarig bent chocolademelk en frambozen mee naar school en mag je ook zéker later dan normaal naar bed. Op zaterdag steeg de spanning naar ongekende hoogte. Ik moest minimaal twintig keer bevestigen dat ze morgen dan toch écht eindelijk jarig was en ook de gastenlijst werd herhaaldelijk met me doorgenomen. Voor de zekerheid besprak ze de onwenselijkheid van een taart met jongensdingen zoals auto's en kikkers met me en benadrukte ze nog even dat prinsessen het helemaal zijn, op taartengebied.

En juist omdat ik me zo goed herinner hoe spannend ik mijn verjaardag altijd vond, wilde ik dat het een dag zou worden waarop ze zich het stralend middelpunt zou voelen. Geen buitenissigheden, maar wel veel leuke mensen, nog veel meer roze, een prinsessenjurk en dus die taart ,

Op zaterdag begon ik met de voorbereidingen. Overdag bakte ik de taart en 's avonds begon ik met het decoreren. Quasi nonchalant kwam (toen nog) Dv4 de keuken binnenwandelen. "Oh wauw, wat een mooie vorm. Hij wordt toch wel roze? Toch?" Ik mompelde iets over een verrassing en werkte haar subtiel de keuken uit. Pas toen ze sliep legde ik de laatste hand aan de prinsessentaart en bij ieder pareltje en ieder glittertje, herleefde ik mijn eigen jeugdige voorliefde voor roze, glimmend en over the top.

Omdat ik, dankzij mijn gebroken knieschijf, momenteel nog in de woonkamer slaap, was ik het eerste aanspreekpunt toen (inmiddels) Dv5 zondagochtend verwachtingsvol naar beneden geslopen kwam. Ik hoorde de traptreden en zat rechtop in bed. Ik ben er vrij zeker van dat ik op dat moment net zo blij gespannen was als zij. Ik vroeg me af wat ze van de taart zou vinden. De deurklink ging naar beneden, een blij koppie kwam tevoorschijn en het klonk: "Mama, mag ik de taart zien?" Erg prettig om te merken dat we dezelfde prioriteiten stellen. Samen liepen we naar de keuken en ik opende de koelkast. Haar dolenthousiaste reactie was goud waard. Ze vergaf me zelfs dat ik tóch een kikker aan het ontwerp had toegevoegd.

Na de taartkeuring volgde een ontbijt met de door haar zo geliefde "klasantjes" en 's middags ontving ze, gekleed in een roze prinsessenjurk, haar gasten. Iedere gast en natuurlijk ook ieder cadeau werd met veel blijdschap ontvangen en ze wentelde zich in de aandacht. Ze was zó blij.

En ik? Ik werd ook een beetje vijf. Want zeg nou zelf, er is toch niets mooiers dan de leeftijd waarop je in drie dagen tijd twee keer de allermooiste dag van je leven hebt?

Baarmoeder te huur?

"Het is begonnen!" Iets van die strekking riep ik twee jaar geleden, toen ik om zeven uur 's ochtends mijn schoonzus belde. Ik was hoogzwanger. Bijna zestien uur later beviel ik.

Van mijn neefje.

Ik was draagmoeder. Eigenlijk moet ik zeggen: ik bén draagmoeder, want wanneer je zoiets meemaakt blijft het voor altijd een wezenlijk onderdeel van wie je bent. Al een paar dagen haal ik herinneringen op en beleef ik in gedachten mijn zwangerschap, bevalling en de intense periode daarna opnieuw.

Gisteravond keek ik televisie. De EO zond een reportage uit over "Illegaal draagmoederschap". Omdat ik nog steeds gebiologeerd ben door het onderwerp draagmoederschap en omdat ik het één en ander gehoord had over de manier waarop de reportage tot stand was gekomen, stemde ik -geheel tegen mijn gewoonte- af op de EO.

In het half uur dat volgde viel ik van de ene verbazing in de andere. Men schetste een beeld van een florerende handel in verhuurbuiken. De programmamakers deden het voorkomen alsof je op het internet struikelt over de advertenties van draagmoeders die voor grote sommen geld hun baarmoeder beschikbaar stellen. Er kwamen "deskundigen" aan het woord die er schande van spraken dat er geen toezicht was bij het tot stand brengen van deze zwangerschappen en er waren twee dames met een verborgen camera gefilmd.

Terwijl ik naar het programma keek, begon ik me af te vragen waar ze toch ál die advertenties hadden gevonden, want ondanks dat ik al jaren alles wat er te lezen is over het onderwerp verslind, ben ik ze zelf niet tegengekomen. Wel zag ik de oproepjes van mannen die dolgraag samen een kind zouden opvoeden. Mannen die, als ze aankloppen bij de instanties die beslissen wie een kind mag krijgen met behulp van een draagmoeder, keer op keer een keihard "NEE" te horen krijgen. De betreffende mannen staan, als ze niet een lieve vriendin hebben die ze wil helpen, voor een nagenoeg onmogelijke opgave. Het vinden van iemand met een groot hart die bereid is om hun kindje te dragen. De vrouwen die dat willen doen, zijn maar met heel weinig. Draagmoeders die er een som geld voor willen hebben zijn er nog veel minder. Het offer dat je brengt is namelijk niet met geld te vergoeden.

De draagmoeders die ik ken (geloof me, ik ken ze bijna allemaal) dragen uit liefde, ze dragen omdat ze weten hoe het is om intens naar een kind te verlangen, ze dragen omdat ze het geweldig vinden om trots te kunnen zijn op wat ze hebben gepresteerd en misschien omdat ze het zo fijn vinden om zwanger te zijn. Ik weet zéker, dat zelfs het gros van de draagmoeders die wél een (onkosten-)vergoeding vragen, niet dragen om er rijk van te worden. Je draagt negen maanden een kindje in je buik. Je ondergaat hormonale veranderingen, voelt schopjes, je bent misselijk, je bevalt, je voelt gemis, je bent trots, je huilt en je lacht. Je zult nooit meer dezelfde zijn. Er zullen altijd mensen zijn die rijk willen worden van de wanhoop van een ander, maar ik garandeer je dat je ze met een vergrootglas zult moeten zoeken.

Eén van de deskundigen die aan het woord kwam sprak er schande van dat een heimelijk gefilmde draagmoeder aangaf eisen te stellen aan het stel waarvoor ze een kindje zou gaan dragen. Eén van deze eisen was dat de ouders in spe huisdieren moesten hebben. Kortzichtig noemde hij deze voorwaarde. Mag je als draagmoeder niet vasthouden aan wat je belangrijk vindt? Mag je niet een droom hebben voor het kind dat je zo liefdevol op de wereld zet? En wie is deze "deskundige"om te oordelen over deze droom? Kennelijk mag je alleen geven en zelf geen enkele voorwaarde stellen.

Ik ken meerdere vrouwen die een kind, of zelfs een tweeling hebben gedragen voor een homostel. Zij hebben dit weloverwogen gedaan. Ze hebben tijdens hun zwangerschap en daarna in contact gestaan met de Raad voor de Kinderbescherming. Ze hebben gesprekken gehad met counselors die ervaring hadden met dit soort trajecten. Ze zochten contact met lotgenoten. Deze vrouwen en deze mannen wisten wat ze deden en waarom ze het deden. Vanavond zag ik mensen die er verstand van pretendeerden te hebben zich afvragen waarom er geen enkel toezicht op deze zwangerschappen was. Ze bliezen hoog van de toren over de schandelijkheid van het "zomaar" zelf insemineren en zonder begeleiding zwanger worden van de draagmoeders. Barbaarse praktijken! Ik kan me niet herinneren dat er een horde instanties meekeek toen ik zwanger werd van mijn eigen dochter. Ik kan me ook niet voorstellen dat de ouders van kinderen uit probleemgezinnen, mensen die het misschien wel volstrekt koud laat hoe het met hun kinderen gaat, eerst toestemming moesten vragen voor ze zwanger werden. Maar déze groep mensen, bij wie een kindje heel erg gewenst is, deze groep moet weigering na weigering incasseren en maar gewoon accepteren dat het nooit zal lukken?

Zoals ik al aangaf kennen wij draagmoeders elkaar allemaal. Het is een ontzettend klein wereldje. Eén van de twee gefilmde dames ken ik ook. Ze was benaderd door een stel dat een diepe kinderwens koesterde. Ze vroegen haar om met hen te praten, om haar ervaringen te delen. Heel duidelijk niet als potentiële draagmoeder, maar puur om dit stel op weg te helpen met informatie, sprak ze met hen af.  Een beetje onwennig vertelde ze over haar eerste draagmoederschap, ze vertelde om het ijs een beetje te breken dat ze ook bést een paar ludieke voorwaarden had gesteld aan het stel waarvoor ze een kind ging dragen. Ze nam ze mee in het avontuur dat ze had beleefd, in de achtbaan waar ze maandenlang in had gereden, in de hoop dat ze deze wensouders een beetje kon helpen. Ze hoopte wat onzekerheden weg te kunnen nemen en ze geloof in een goede afloop te geven.

Wat ze hen gaf was prachtig materiaal om met creatief knip- en plakwerk haar en daarmee alle draagmoeders door het slijk te halen.

Mij stemt het verdrietig. Kennelijk is het voor de EO (uitgerekend de EO!) niet te bevatten dat echte naastenliefde bestaat, zonder prijskaartje.

Vandaag vier ik mijn draagmoederschap. Vandaag vier ik dat ík wél weet wat liefde is en dat  ík wél geloof in mensen met louter goede bedoelingen. Vandaag vier ik dat ik weet hoe het voelt om iemand een kind te geven en dat ik weet hoe enorm de impact van het geven van dat cadeau is en vandaag vier ik dat de mensen aan wiens mening ik wél waarde hecht zich ook zo hebben opgewonden over de riooljournalistiek die de EO vanavond heeft laten zien.

Ik hef vandaag het glas; op de liefde!