Soms denk ik wel eens dat ik een kind wilde om al die spannende gebeurtenissen die mijn jongste jaren kleur gaven opnieuw te beleven. Door de ogen van mijn dochter ervaar ik weer een beetje hoe het voelde om 's ochtends de trap af te sluipen om te kijken of er een cadeautje in mijn schoen zat. Op 11 november bekijk ik met een heerlijk gevoel van nostalgie de buit die binnengeharkt is met de lampionnentocht en ineens wil ik in december weer een kerstboom. Een grote, met veel ballen. Maar het absolute hoogtepunt in een kinderjaar is toch wel De Verjaardag. Gisteren werd de dame vijf en stiekem verjaarde ik een beetje met haar mee.
Dv4 werd Dv5 en dat was een grote gebeurtenis in haar kleuterbestaan. Het begon afgelopen vrijdag al. Ze mocht trakteren op school en had besloten dat je dan al "een beetje jarig" bent. Bij een beetje jarig zijn hoort ook al een klein pakket aan privileges. Zo mag je als je een beetje jarig bent chocolademelk en frambozen mee naar school en mag je ook zéker later dan normaal naar bed. Op zaterdag steeg de spanning naar ongekende hoogte. Ik moest minimaal twintig keer bevestigen dat ze morgen dan toch écht eindelijk jarig was en ook de gastenlijst werd herhaaldelijk met me doorgenomen. Voor de zekerheid besprak ze de onwenselijkheid van een taart met jongensdingen zoals auto's en kikkers met me en benadrukte ze nog even dat prinsessen het helemaal zijn, op taartengebied.
En juist omdat ik me zo goed herinner hoe spannend ik mijn verjaardag altijd vond, wilde ik dat het een dag zou worden waarop ze zich het stralend middelpunt zou voelen. Geen buitenissigheden, maar wel veel leuke mensen, nog veel meer roze, een prinsessenjurk en dus die taart ,
Op zaterdag begon ik met de voorbereidingen. Overdag bakte ik de taart en 's avonds begon ik met het decoreren. Quasi nonchalant kwam (toen nog) Dv4 de keuken binnenwandelen. "Oh wauw, wat een mooie vorm. Hij wordt toch wel roze? Toch?" Ik mompelde iets over een verrassing en werkte haar subtiel de keuken uit. Pas toen ze sliep legde ik de laatste hand aan de prinsessentaart en bij ieder pareltje en ieder glittertje, herleefde ik mijn eigen jeugdige voorliefde voor roze, glimmend en over the top.
Omdat ik, dankzij mijn gebroken knieschijf, momenteel nog in de woonkamer slaap, was ik het eerste aanspreekpunt toen (inmiddels) Dv5 zondagochtend verwachtingsvol naar beneden geslopen kwam. Ik hoorde de traptreden en zat rechtop in bed. Ik ben er vrij zeker van dat ik op dat moment net zo blij gespannen was als zij. Ik vroeg me af wat ze van de taart zou vinden. De deurklink ging naar beneden, een blij koppie kwam tevoorschijn en het klonk: "Mama, mag ik de taart zien?" Erg prettig om te merken dat we dezelfde prioriteiten stellen. Samen liepen we naar de keuken en ik opende de koelkast. Haar dolenthousiaste reactie was goud waard. Ze vergaf me zelfs dat ik tóch een kikker aan het ontwerp had toegevoegd.
Na de taartkeuring volgde een ontbijt met de door haar zo geliefde "klasantjes" en 's middags ontving ze, gekleed in een roze prinsessenjurk, haar gasten. Iedere gast en natuurlijk ook ieder cadeau werd met veel blijdschap ontvangen en ze wentelde zich in de aandacht. Ze was zó blij.
En ik? Ik werd ook een beetje vijf. Want zeg nou zelf, er is toch niets mooiers dan de leeftijd waarop je in drie dagen tijd twee keer de allermooiste dag van je leven hebt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten