dinsdag 23 december 2014

Stom!

Zo aan het eind van het jaar schijnt het de bedoeling te zijn dat je terug gaat kijken op het voorbije jaar en vooruitblikt naar het nieuwe. Nou, over het afgelopen jaar kan ik kort zijn; dat stond voor mij in het teken van mijn kapotte knie (ook al besloeg de misère "slechts" vijf van de twaalf maanden). Een gebroken knieschijf drukt nogal een stempel op een jaar, kan ik jullie melden. En als ik vooruitblik zie ik vooral dat 2015 waarschijnlijk hetzelfde thema zal kennen, omdat mijn knie geen echte Ester-knie zou zijn, als-ie niet als een soort mislukt, door een kleuter in elkaar geplakt bouwpakketje, zou weigeren fatsoenlijk vast te groeien. De dokter had het ook nog nooit gezien. "Eigenlijk gaat dit altijd gewoon goed." waren zijn memorabele woorden.

De vrolijke vooruitzichten voor 2015 bevatten stukjes bot uit mijn heup en een knie die weer helemaal opengesloopt wordt om het nog eens te proberen met extra puzzelstukjes in de hoop dat het daarmee wél goed vastgroeit. Een rolstoel, een bed in de woonkamer, leren lopen... Wie drukte op repeat?

Waar ik in de afgelopen maanden energie vond in de stappen voorwaarts die ik maakte, vaak letterlijk, vind ik het nu erg moeilijk om de motivatie te vinden om door te gaan met revalideren. Ik weet immers dat ik over een paar maanden weer opnieuw mag beginnen. Mijn arts zegt dat er een kleine kans bestaat dat het toch nog goed komt. Dat mijn lichaam een soort superreparatieactie uitvoert en dat hij daarom nog twee maanden wil wachten. Ondertussen moet ik gewoon doen alsof ik gek ben en revalideren alsof ik me voorbereid op een jaar vol wandelingen en fietstochten. Want hé, hoe sterker ik de operatie inga, hoe beter.

Ik ben een onverbeterlijke optimist. Ik lach me overal doorheen en dat zal ik deze keer natuurlijk ook weer doen, maar het vertrouwen in mijn lichaam is even een beetje op. Ik geloof niet dat mijn lijf dit kan herstellen, ik zag de foto's en ik ken mijn lichaam. Ik wíl niet wéér maandenlang afhankelijk zijn en opgesloten zitten in mijn eigen huis. Ik wil het gewoon niet! (Jullie zien mij in gedachten nu een poging tot driftig stampvoeten doen)

Verstandelijk weet ik dat het allemaal veel erger had gekund. Ik ben niet ziek, ik ga - voor zover ik weet - niet op korte termijn dood en mijn hersenen functioneren redelijk goed, op wat prettige afwijkingen na. Ik verontschuldig me dan ook voor mijn geklaag. Ik beloof plechtig dat ik na deze weken van terug- en vooruitblikken mijn rug weer recht en mijn glimlach weer opplak, maar vergeef me dat ik deze decembermaand eigenlijk gewoon Heel Erg Stom vind.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten