Nee hè, jij ook al?
Ja, ik ook.
Er is al zo vreselijk veel over gezegd. Bij het woord 'zwartepietendiscussie' zie ik ogen rollen en hoor ik diepe zuchten. En ik begrijp dat. Toch wil ik schrijven over dit onderwerp. Ik verbaas me zo.
Ik verbaas me als ik lees dat mensen bedreigd worden omdat ze durven zeggen dat het misschien tijd is voor een niet zo zwarte Piet. Als ik lees dat iemand roept dat Georgina Verbaan de doodstraf verdient, omdat ze blij is dat Amsterdam dit jaar de Pieten niet zwart schminkt. De gemoederen lopen zo ontzettend hoog op.
Ik wek nu waarschijnlijk de indruk dat ik tegen Zwarte Piet ben. Dat ik een fel betoog ga schrijven over hoe Zwarte Piet racisme is en hoe iedereen die pleit voor het behoud van deze traditie een racist is. Toch is dat niet hoe ik naar deze kwestie kijk. Ik ben er namelijk van overtuigd dat niemand die Sinterklaas viert mét Zwarte Pieten dit doet om mensen met een donkere huidskleur te kwetsen. Niemand doet dit om ze het slavernijverleden nog eens lekker onder de neus te wrijven. Men viert het Sinterklaasfeest mét Zwarte Pieten, omdat dat is waar we mee opgegroeid zijn. Bijna iedereen herinnert zich de magie en denkt met een warm gevoel terug aan Sinterklaasvieringen van vroeger. Aan Zwarte Piet die strooigoed in je handen drukte en vroeg of je wel lief geweest was.
Juist daarom begrijp ik zo goed dat het schuurt als ineens iemand roept dat óns mooie feest racistisch is. Zo'n onschuldig kinderfeest dat ineens in verband gebracht wordt met haat en discriminatie. Dat doet pijn. Dat maakt boos. Ik weet dat.
Ik weet ook dat in Suriname de Pieten net zo geschminkt werden als in Nederland en dat er geen haan naar kraaide. Wat nou racisme? Tegelijkertijd weet ik dat er mensen zijn die het er vreselijk moeilijk mee hebben dat kleine blanke kinderen ze nawijzen en roepen: 'Hé kijk! Zwarte Piet!' Er zijn mensen die zich diep gekrenkt voelen door de rol van de zwarte knecht van de witte kindervriend.
Ik vind beide standpunten zo begrijpelijk en ik weet zeker dat aan beide kanten de sentimenten oprecht zijn en niet bedoeld om iemand pijn te doen of om iemand een mooi feest te ontnemen.
Maar weet je, wat jij en ik voelen hierover is zo irrelevant. Onze tijd is geweest. Het is niet langer ons feest. Het is het feest van onze kinderen. En eerlijk? Onze kinderen laat het volstrekt koud of Piet zwart is of wit met vegen of desnoods paars. Als Piet maar komt opdagen en pepernoten uitdeelt. Ik voorzie van mijn dochter de volgende reactie als in het Sinterklaasjournaal ineens wordt aangekondigd dat de Pieten dit jaar een ander uiterlijk hebben: 'Hé mama! De Pieten hebben een andere kleur. Cool hè?'
Dus laten we alsjeblieft eens wat verdraagzamer zijn en het argument 'Het is verdomme een kinderfeest!' eens écht op ons in laten werken. Het ís een kinderfeest en the kids don't give a fuck! Laten we ons realiseren dat wij blanke Hollanders geen flauw idee hebben wat het is om je gediscrimineerd te voelen vanwege je huidskleur. Beseffen dat we dus niet in staat zijn daarover te oordelen. En dan, gewoon besluiten dat het een verdomd kleine moeite is om Piet een ander uiterlijk te geven.
Ja, de meerderheid past zich dan aan aan de gekwetste minderheid.
Ja, we moeten de liedjes van vroeger een beetje restylen en we zullen moeten wennen aan de nieuwe Pieten.
En ja, het is een oude traditie. Maar vergeet niet, dat is vrouwenbesnijdenis ook.
