Zonder haar.

Ik heet Ester. E.S.T.E.R.

Vijf letters. Geen ingewikkelde diakritische tekens. What you see is what you get. Vrij eenvoudig zou je denken. Maar… daar maak ik kennelijk een denkfout. Of nee, daar maakten mijn ouders vierendertigeneenhalf jaar geleden een denkfout. Het is namelijk een enorm ingewikkelde naam.

Mijn vader en moeder besloten dat ik Esterzonderh ging heten. Persoonlijk vind ik dat een wijs besluit. De h in Esther voegt niet per se iets toe en ik voel me graag een beetje speciaal. Niet het soort speciaal dat met een busje naar school gebracht wordt, maar eerder uniek. Ik denk dat ze dat toen al aanvoelden. (Gezien mijn voorliefde voor glimmende dingen was de letter k in mijn naam overigens wel van toegevoegde waarde geweest, maar dat terzijde) Alleen al op Facebook heb ik een collectie van acht Esthers, de Esters zijn aanzienlijk dunner gezaaid. Daarvan heb ik er, buiten mijzelf, maar liefst nul.

Goed, dat verklaart natuurlijk meteen waarom men mijn naam zo vaak verkeerd schrijft. Die h is zo alomtegenwoordig, dat je hem er bijna als vanzelf bijverzint. En toch stoort het me wel eens. Zoals gisteren. Ik vond een mailtje in mijn inbox. Een zakelijk mailtje. De aanhef was: "Beste Esther". Mijn primaire reactie is: "Die ken ik niet, toedeledokie, DELETE!". Aangezien ik mijn CVA's (Carrière Vernietigende Acties) een beetje wil beperken, ga ik meestal voor de secundaire reactie. Ik doe net alsof ik de h niet zie, beantwoord de mail -waarbij ik er zorg voor draag dat ik de Arabische naam van de ontvanger met driehonderdvierentachtig letters correct spel- vriendelijk en onderteken met mijn naam zonder h. Met vriendelijke groet, ESTER.

En vanaf dat moment wordt het spannend. Spannend ja, ik ben ambtenaar. Drie koppen koffie en vijf gaapjes later verschijnt er een envelopje rechtsonder op mijn beeldscherm. Vol verwachting open ik de mail. Een nerveuze trek rond mijn lippen, een kleine frons tussen mijn wenkbrauwen. Zou het?!

Hallo,

Bedankt voor je snelle reactie, EstHer!

Welverdraaid, (ik hou het netjes onder werktijd) weer die rottige h! Ik overweeg een drietal scenario's. Ik kan de schrijver van de e-mail een beleefd antwoord geven en daarin twee letters in zijn naam verwisselen. Subtiel, misschien iets te subtiel. De boodschap komt wellicht over, maar het is voor mij weinig bevredigend. Optie twee is het ondertekenen van mijn e-mail met "Met vriendelijke groet, Esterzonderh". Bij deze optie treedt hetzelfde probleem op als bij optie één; no satisfaction. Optie drie is marteling. Optie drie is overduidelijk de meest aantrekkelijke van de drie scenario's, maar gezien mijn voornemen met betrekking tot de CVA's, schrijf ik ook deze mogelijkheid af. Ik zucht eens diep, haal mijn schouders op en schrijf een keurige mail. Ik spel de naam van de ontvanger correct en onderteken zonder sneren. Ik draag mijn lot als h-loze Ester.

Als peuter bleef ik me maar afvragen waarom mijn moeder altijd zei: "Dit is Ester, zonder haar." Voorzien van een weelderige bos blonde manen tel ik mijn zegeningen.