Bijna wel

Ik ben best ijdel.

Niet overdreven, hoor. Ik schaam me niet als ik zonder make-up in de trein zit, maar ik hou ervan om er verzorgd uit te zien. Ik maak me graag op, word blij als mijn haar eens meewerkt en ik heb een buitensporig grote hoeveelheid nagellakjes. Ik kan echter ook rustig met ongekamde haren in een warrig staartje op het schoolplein staan, me realiserend dat ik mijn pandabeerlook  van de mascara van de vorige dag nog niet heb weggepoetst. Ook goed. Ik rock dat.

Waar ik moeite mee heb is het net-niet-gevoel. Dat is chronisch bij mij. Ja, ik heb 3.658.952 mooie nagellakjes. En ik kan het best netjes aanbrengen, maar binnen een uur mist er ergens een stukje. Of er is altijd wel één nagel die korter is dan de rest door een schermutseling met een koksmes (waarbij ik me dan wel weer gelukkig prijs dat ik in mijn nagel sneed in plaats van in mijn vingertop). Heb ik mijn leukste, nieuwe outfit aan, dan krijg ik ruzie met koffie. Mijn nieuwe kapsel vráágt om weerbarstige haarlokken die mij op een cocker spaniel laten lijken in plaats van het beoogde supermodel en als ik fabulous op mijn hoge hakken over straat paradeer ga ik door mijn enkel of ik struikel over een overstekende stoeptegel. Dat is een wetmatigheid.

Er zijn dus vrouwen die hier geen last van hebben. Die hebben de energie om iedere avond braaf hun make-up te verwijderen. Hun nagels zijn allemaal keurig gevijld (ik knip ze wel eens met een keukenschaar, jeweetwel, als ik zo'n irritant haakje aan mijn nagel heb) en ze zijn vooral alle tien even lang. De lak blijft keurig op zijn plaats en tot overmaat van ramp hebben ze feilloze kapsels. Deze vrouwen begrijpen dat je NOOIT maanzaad of spinazie eet in gezelschap en je zult ze nooit betrappen met een ladder in hun kous.

Ik denk dat deze vrouwen zich niet realiseren dat ze het verpesten voor de rest van ons. Dat ze ons opzadelen met een niet aflatend gevoel van slonzigheid, hoezeer we ook ons best doen. En ach, ergens is dat ook prima. We hebben immers een voorbeeld nodig.

Aan de andere kant lijkt het me best vermoeiend om er altijd perfect uit te zien. Niemand die het opvalt als je je best hebt gedaan op je uiterlijk. Als je één keer in de tien jaar zonder make-up betrapt wordt, denkt men onmiddellijk dat je terminaal ziek bent en voor je het weet wordt je uitvaart gepland. Ook best pijnlijk.

Misschien moet ik het net-niet-gevoel maar omarmen. Net niet betekent namelijk ook bijna wel. En bijna wel is best lekker. Bijna wel betekent dat je steekjes mag laten vallen, zonder dat men gedesillusioneerd naar je staart. Bijna wel betekent dat je er best mee door kunt. Ik denk dat ik maar gewoon lekker blijf kliederen.