Karmakleuter

Ik heb een dochter van vier (hierna dv4). Mensen die een dv4 hebben weten dat het soms best een uitdaging is. Nu is mijn dv4 ook nog eens een buitengewoon mondig exemplaar. Ik vermoed dat het een typisch gevalletje karma is. Ik schijn namelijk dezelfde onvolprezen kleuterhumor gehad te hebben.

Waar ik het nog netjes hield (“Oma, krijg jij een tweeling? Je bent zo dik!” of  “Nee oma, je mag niet op mijn slee, daar heb je een veel te dikke kont voor.”) gaat mijn dv4 een stapje verder. Gisteren haalde ik haar van school. Terwijl ze vanuit het kinderzitje achterop mijn fiets luidkeels riep tegen haar posse (een stel meiden van een jaar of negen) dat ze allemaal mafkezen waren, fietste ik met haar naar de supermarkt. Ik parkeerde mijn fiets en zag vanuit mijn ooghoek een vrouw in een rolstoel. Ze had een hondje bij zich. Mijn ervaring met de combinatie van dv4 en mensen in rolstoelen is nogal gênant te noemen, dus ik wilde me naar binnen spoeden, maar helaas… dv4 had de dame in kwestie al gespot en op zeer duidelijk hoorbare toon klonk het: “Mama moet je kijken! Die mevrouw zit in een buggy en laat zich gewoon trekken door haar hond! Die is echt vet lui!”

Gelukkig kon het slachtoffer lachen om het commentaar van dv4. Wat zij niet wist is dat dit niet de eerste keer was. Dit was al het derde menseninrolstoelenzijnlui-incident.

Dv4 maakt er een sport van om mij voor schut te zetten. Zo riep ze eens door een overvolle supermarkt, toen ze nog een dv1 was: “MAMA NIET SLAAN!”. Ik denk niet dat mijn imago die schade ooit hersteld zal zien.

Of die tijd dat ze graag filmpjes keek van Peppa Pig en ze tegen iedereen die het maar wilde horen zei dat ze “Papa pik” wilde kijken. Het verbaast me nog steeds dat de protesten die dat opleverde hier in de wijk het journaal niet hebben gehaald. Die keer dat ze een man in de supermarkt uitlegde dat die groente witte kool was en dat dat voor “Mama se borsten” was valt dan eigenlijk nog best mee.

Het moge duidelijk zijn dat het leven met een dv4 een aaneenschakeling van bloosmomenten is. Voor ik moeder werd had ik me echter nooit kunnen indenken dat ik zó zou genieten van me kapot schamen. Het moederschap maakt niet mild, het maakt je niet wijzer. Nee, je wordt domweg ontoerekeningsvatbaar.